Kelebeğin Rüyası

Aşk en güzel bahanesidir şiirin...
Acı en güzel bahanesidir şiirin...

Filmde hem aşk hemde acı var, öyle yoğun işlenmiş ki hemde, ölü sessizliğiyle izledi tüm salon, hışır hışır mısır sesleri kesildi, pıssttt diye açılan kolalar içilemedi, boğazlara düğümlendi aldığımız nefesler bile...

İkinci dünya savaşı dönemlerinde veremle mücadele eden aynı zamanda hayattan zevk almaya çalışan, tek hayalleri yazdıkları şiirlerin bir gün varlık dergisinde yayınlanmasını isteyen iki şairin hikayesi... Hikayeleri yoksulluk ve çaresizlikle birleşince o kadar dokunaklı o kadar duygusal olmuş ki!

Sinemada izlediğim son film celal ile cerendi, Türk sinemasından soğumuştum ve bu filme eşimin ısrarıyla, hiçbir beklentim olmadan gittim ve iyi ki gitmişim, yılların ustası Yılmaz Erdoğan bu filmi ile son dönem adı senarist ve yönetmen olanlara çok fena ders verdiği o kadar açık ki! Bakın film öyle değil böyle yapılır...

Konu şairlerin hikayesi olunca filmde çok sayıda şiirde okunuyor ama hepsi kısa ve etkileyici, hiçbir sahne sıkması beni, tarzım olmasa da bu kadar duygusal film ben aşık oldum filme...

Daha önce makinist filmini izlemiştim, filmi götüren kişi o film uğruna onlarca kilo veren Christian Bale idi, bu filmde de filmi tek başına sırtlayan, aynı şekilde film için eriyen Kıvanç olmuş. Diğer oyuncuları da beğendim ama Kıvanç hepsinini önündeydi... Türk filmlerinde en çok eleştirdiğim nokta filme yeterince hazırlanmayan oyuncular ve yönetmen idi, birkaç haftada çekilen oldu bittiye getirilen filmlerdi ama bu film çok farklı, oyuncuları o kadar zayıflamışlar ki sanki gerçekten veremliler, dönem sanki gerçekten 1941... 

Forumlarda yorumlara baktım, filmi izlemeden yapılan onlarca yorum var, siyasi yorumlar, önyargılı yorumlar... Önce filmi izleyin... En son bu kadar hangi filmi sevmiştim hatırlamıyorum bile ben... Babam ve oğlum gibi, dedemin insanları gibi, az gelecek bir film...Emeği geçenlerin eline sağlık...

Sinemalar:7.2, Imdb:8.0 vermiş, filmmania:8.5